Antylopy (Antilopy, 2015)

Přidal: Premek |

Březen 24, 2015

Henning Mankell. Překlad Halina Thylwe. Rozhlasová úprava a režie Agnieszka Lipiec-Wróblewska. Hudba Jan Miklaszewski.

Osoby a obsazení: manželka (Katarzyna Herman), manžel (Mariusz Benoit), nástupce (Marcin Hycnar).

Natočeno 2015. Premiéra 8. 3. 2015.

Pozn.: Děj hry švédského dramatika nás zavede do izolovaného domu uprostřed afrických plání, kde se manželský pár chystá po mnoha letech odjet zpět do Švédska. Manželé trpí paranoickým strachem ze všudypřítomných černochů, kteří ve hře hrají zásadní úlohu, ačkoli na scéně se sami neobjeví. Odhodlaný bojovník za lidská práva Mankell strávil v Africe mnoho let a je odborníkem právě na problematiku rozvojové pomoci. Čeští čtenáři mohou znát jeho detektivní romány o detektivu Kurtu Wallanderovi (Vrah bez tváře, Mrtví ve člunu, Číňan a další). Antilopy jsou však zatím jedinou jeho divadelní hrou, která byla do češtiny přeložena. Úspěšně se kromě Švédska hrála například v Německu, Francii či Portugalsku. (anotace)

Lit.: anonym: Henning Mankell w Scenie Teatralnej Trójki! In web Polskie Radio, březen 2015 (anotace). – Cit.: Henning Mankell, uznany szwedzki pisarz, autor cyklu o komisarzu Wallanderze, jest też scenarzystą filmowym i telewizyjnym. W jego dorobku znalazła się także sztuka teatralna, której radiową wersję Teatr Polskiego Radia prezentuje na Scenie teatralnej Trójki. „Antylopy” to opowieść o europejskim małżeństwie od dekady mieszkającym w Afryce. On zajmował się poszukiwaniem i oczyszczaniem wody, ona prowadziła dom. Akcja sztuki ma miejsce w dniu poprzedzającym ich wyjazd z Afryki. Małżonkowie żyją w ciągłym zagrożeniu, ze swojego domu zrobili bunkier, który ma ich chronić przed czarnoskórymi sąsiadami, których postrzegają wyłącznie jako zagrożenie. Lata zamknięcia i izolacji odbiły się także na ich małżeńskiej relacji. Obowiązki zawodowe mężczyzny ma przejąć Lundin, który wraz ze swoją młodością przywozi entuzjazm i wiarę w możliwość zmiany. Jego optymizm szybko będzie wystawiony na próbę.

„Czy jesteśmy tu po to, żeby pomóc im żyć czy żeby pomóc im umrzeć?” – takie pytanie zadaje bohaterka słuchowiska. Obnaża ono nie tylko prawdę o intencjach „białego człowieka” w Afryce. Sam fakt postawienia takiego pytania niesie z sobą kolonialny wydźwięk. Sztuka Mankella wpisuje się więc w postkolonialny nurt współczesnej dramaturgii.