Rozmowa w katedrze (Rozhovor v katedrále, 1995)

Přidal: Premek |

Červen 7, 2017

Mario Vargas Llosa. Rozhlasová úprava Bożena Markowska. Překlad Zofia Wasitowa. Režie Janusz Kukuła.

Osoby a obsazení: Santiago Zavala (Krzysztof Gosztyła), Zoilla Zavala (Mirosława Dubrawska), Fermin Zavala (Zdzisław Tobiasz), Popeye Arevalo zvaný Piegus (Piotr Bajor), Ambrosio (Marek Obertyn), Cayo Bermudes, ministr bezpečnosti (Marcin Troński), Hortensie, jeho přítelkyně (Hanna Stankówna), Queta, Hortensiina přítelkyně (Ewa Wencel), plukovník Espina (Janusz Zakrzeński), mužský hlas (Marek Frąckowiak), Aida, Santiagova přítelkyně / ženský hlas (Anna Zagórska), mužský hlas (Tomasz Marzecki), ženský hlas (Jolanta Żółkowska).

Natočeno 1995. Premiéra 25. 11. 1995. Repríza 12. 3. 2011 (Polskie Radio Dwójka, 22:30 h.); 21. 7. 2013 v cyklu „Wieczór ze słuchowiskiem“.

Lit.: anonym: „Rozmowy w Katedrze“ Maria Vargasa Llosy. In web Polskie Radio Dwójka, 11. 3. 2011 (článek). – Cit.: „Rozmowa w Katedrze“, powieść peruwiańskiego pisarza Maria Vargasa Llosy z 1969 roku uważana jest za najważniejsze dzieło w jego dorobku. Wielowarstwowość i wielogłosowość, kontrapunkt współczesnej historii polityki i obyczajowości, umiejętność kontrastowania fabuły i wirtuozeria formalna sprawiają, że „Rozmowa w Katedrze“ należy do najważniejszych utworów prozatorskich XX wieku.

Losy Santiago i jego rodziny oraz związana z nią obyczajowo-kryminalna intryga, służą Llosie do stworzenia szerokiej panoramy Peru, od metyskich i murzyńskich chat po rezydencje kreolskiej elity społecznej, finansowej, politycznej. Santiago wędruje po zakamarkach pamięci i cofa się o dekadę, a Llosa jeszcze wcześniej, odtwarzając mechanizm powstawania dyktatury i ukazując jej nie zawsze jawny wpływ na życie jednostki.

W Polsce pod koniec lat 70. powieść ta należała do najchętniej czytanych i komentowanych, szczególnie w kręgach inteligencji opozycyjnej, szukającej w niej odniesienia dla lepszego zrozumienia mechanizmów świadomości własnej sytuacji i nasilającej się walki politycznej. „Rozmowa w Katedrze“ to także wielki fresk społeczeństwa peruwiańskiego poddanego ciśnieniu dyktatury generała Odríi, bezlitosna analiza mechanizmów przemocy, konformizmu i najrozmaitszych form zniewolenia.